Աշոծյան
Աշոծյան (ռուս. Ашотенко, գրաբար` Աշօծէան)` XXI դարի հայ ազգային ցեղակրոն-նժդեհական գործիչ, Мրцуնակ iBoobենի հեղինակ:
Աշոծյանի դերը ռուսական հեղափոխության մեջ լիովին բացահայտ չէ։ Նրա առաջարկած ռեմիքսները մի տեսակ հակասական ընդունվեցին ինտերնետերում, համարվելով ոչ հայեցի և հրահրելով հայկական իներնետների պատմության մեջ ամենադարակազմիկ ցանցաբազարներից մեկը` լեզվակռիվը։
Աշոծեանի երդում
Սույն (2010) թվականի օգոստոցի 18-ին Աշոծեանը խառնեց իրար հասարակությունը ԿրթԳիտՆախի հերթական նախաձեռնությամբ: Այն է` այսուհետ իսկական հայեցի ուսուցիչները ուսուցիչ դառնալուց առաջ պետք է երդում ուտեն: Ընդ որում` "հորս արև" կամ "փիղ ըլնեմ" տարբերակները բավարար չէին: Հավանաբար նախարարին հանգիստ չի տալիս ոմն Հիմոկրատի անունով կոչվող երդումը և նրա հեղինակի հռչակը: Կակոյ-նիբուձ բժիշկներ կերդվեն, իսկ դասատուներ` չէ՞: Այ քեզ երկու բան: Հրամանը ստորագրվեց, հայոց ինտերնետներում սկսվեց հերթական իրարանցումը: Ահավասիկ բուն երդումը.
«Ես` ընտրելով մատաղ սերնդի կրթության եւ դաստիարակության չափազանց պատասխանատու եւ պատվաբեր ճանապարհը, հանդիսավոր երդվում եմ` պատվով կրել Ուսուցչի բարձր եւ վեհ կոչումը: Երդվո’ւմ եմ:
Իմ ստացած գիտելիքները, ստեղծագործական ողջ ներուժն ու հոգու ջերմությունն ամբողջությամբ նվիրել երեխաների կրթության եւ դաստիարակության գործին: Երդվո’ւմ եմ:
Երդվում եմ` լինել արդարամիտ, բարի, իմ գործին նվիրված եւ այդպիսին էլ դաստիարակել իմ աշակերտներին, ամեն ինչ անել, որպեսզի նրանք մեծ կյանք մտնեն սեփական ժողովրդի եւ Հայրենիքի հանդեպ պատասխանատվության մեծ զգացումով: Երդվո’ւմ եմ:
Երդվում եմ` ամեն ինչ անել, որպեսզի մեր երկրի համար դաստիարակեմ բարեկիրթ, հայրենասեր, սեփական ուժերին վստահ քաղաքացիներ:
Երդվու՜մ ենք:
Երդվում եմ` բարձր պահել հայ դպրոցի սուրբ անունը: Երդվո’ւմ ենք»:
Հիդրոմետ երդում
Խլուրդը հեշտացնելով Աշոծեանի կոլեգաների գործը առաջարկում է մասնագիտական այլ երդումներ ծնել և սկսում է եղանակի տեսուչներից.
Աշխատելով եղանակի կանխագուշակման սուրբ բնագավառում, Հայաստան երկրիս բուռն անապատացման արդի ժամանակաշրջանում, ի խորոց հայրենասեր ու մարդասեր սրտի` բուռն ու անդնախոր կերպով հասկանալով ու ըմբռնելով ցանկասեր ու մայր հողի փափագն անձրևի ու ամենևին էլ ու ընդհակառակը` ազգային գիտականության համակարգված գրանտայնությունը ամենայն հարգելով սանդղակի աստիճան C` երդվում եմ անճնշում մթնոլորտնայնությամբ ու անամպ ձայնիս հզորությամբ ամբողջ` ԹՈՂ ԼԻՆԻ ԱՆՁՐԵՒ, ԵՐԲ ԿԼԻՆԻ։
Հայեցի բլոգգերի երդում
ԿՄ-ական իրարանցումների ժամանակ միացյալ հայոց բլոգոմիտքը (ի դեմս Ջավախքի և Մար_Ամիրչանյանի) գեներացրեց "Հայ բլոգգերի երդումը": Ահավասիկ.
"Ես` ռեգիստրացիա ըլնելով LiveJournal-ի, WordPress-ի կամ Blogposti-ի չափազանց պատասխանատու և պատվաբեր սկրիպտներով, հանդիսավոր երդվում եմ.
է. հայամետ մեկնաբանություններ թողնել բոլոր "օտարազգի" բլոգերում և ֆորումներում
թ. ապացուցոլ բոլորին, որ շումերները հայ են, եգիպտացիները հայ են, և ընդհանրապես, հայերն ամենախելոք ու տաղանդավոր ազգն են
փ. չտարածել ոչ մի ապատեղեկատվություն և սուտ, նույնիսկ եթե այդ լուրերը ճիշտ են
ձ. քննադատել միայն օտարներին, նախընտրելի է թուրքերիմ, իրենց կլոններին և հարևան վրացիներին... ջ. չմոռանալ "ազգի դավաճան", "վաճառված" և նման արտահայտություններևը, որոնք շռայլել քեզ հետ չհամաձայնվողների հասցեին"
Ասենք
Աշոծյանը այդքան հարգվեց ինտերնետներում որ ասենք Ֆեյսբուկներում մարդիկ սկսեցին երևալ մի տեսակ այբուբենական ավատարներով։
Աշոծյանը ժողովրդական բանահյուսության մեջ
Լսիր որդիս
ԿՄ-ականը պնդում է, թե հայտնաբերել է այս ստեղծագործությունը
Ադնակլասնիկներում (Ինչպես կասեր Ֆիլոս Սոկրատը` կոպիտ է, բայց ժողովրդի լեզուն փակել դժվար է: Սրաչը մնում է սրաչ, իսկ հետևանքներից քաքի հոտ է գալիս:).
Լսի՛ր, որդիս, շաղգամ որպես
Տիրոջ քո մոր խոսքը սրտանց,
Այսօրվանից մերժում եմ քեզ
Հայոց լեզուն հազարագանձ։
Ծախվել է նա կանխիկ փողով
Կաբինետում վարչապետի,
Դաբրո ստացել որոշումով
Նժդեհական պառլամենտի։
Թարգի՛ր, որդիս, անմիջապես
Մեսրոպատառ հայոց լեզուն,
Որ դրսերում չմոլորվես,
Նորմալ շփվես Լաս-Վեգասում։
Ու տե՛ս, որդիս, ուր էլ թռնես,
Ինչ բիզնեսի տեր էլ դառնաս,
Ինչ առիթով ում հայհոյես՝
Աշոտյանին չմոռանաս։
Զիմբաբվեական երգ
Գրել է Վահան Տերյանը սույն թվականի մայիսի 14-ին Աշոծյանի պատվերով (փրուֆլինկ):
Երբ կհոգնես, կգազազես հայ լեզվից,
Դարձիր դու ռուս կամ անգլիացի Ալբիոնից.
Ցաված սիրտս միայն Պուշկին է ուզել,
Կարոտ հոգիս՝ միայն Շեքսպիր երազել:
Գուցե ես լամ բախտիդ համար, իմ Տերյան,
Գուցե ողբամ ու ծափ տամ քեq, Աշոտյան:
